donderdag, februari 28, 2008

Droomvragen

Het gaat niet aan om mensen te vermoeien met geneuzel over je dromen, maar soms mag het. Nu bijvoorbeeld.
Vaak weet ik tijdens het dromen al dat ik aan het dromen ben. Vorige week verscheen er ter afsluiting zelfs een aftiteling. Eindeloos lang, net als in het echt. En ik verzuchtte, ook net als in het echt, dat er toch heel wat bij komt kijken, bij zo'n droomproductie. Klassiek is de keer dat alle personages van de nacht hand in hand het podium oprenden om bij wijze van encore breedlachend "ik heb zo waanzinnig gedroomd" te zingen. Ik waardeerde het, want had tranen op mijn wangen van het lachen bij het ontwaken.

Nu ben ik een gezegend mens en droom ik meestal fijn, te fijn misschien wel, want vaak stel ik mezelf de vraag: heb ik hier ook nog wat aan als ik wakker ben? Dat het niet de echte, wakkere Bonny is die zich dit afvraagt, maar droombonny die een droomvraag stelt, besef ik op dat moment niet. Loterij gewonnen? Het is maar een droom helaas, maar dat geld pakken ze me nooit meer af. Een eufoor gevoel. Als je dit niet herkent is het misschien moeilijk te volgen. Neem dan maar gewoon aan dat het zo werkt bij mij.

Soms krijg ik nieuwe informatie: een geheime code, een telefoonnummer, zoiets. Onthouden voor als ik wakker word, denkt droombonny dan, je weet nooit. Soms lukt dat onthouden zelfs verbeeld ik me, maar wat heb je eraan? Vannacht droomde ik hierop een variant: een oude, vervelende man had een cryptische beschrijving bedacht. Het zou op mij slaan geloof ik. Hij herhaalde het als een mantra, daarom weet ik het nog:
Imago? gaat je geen zak aan.
Imago? gaat je geen zak aan.
Imago? gaat je geen zak aan.
Zes letters.
Zou er een antwoord bestaan? Of op zijn minst een bevredigende oplossing?

zaterdag, februari 23, 2008

Instantshow

Daar ging ik. Er was geen redden meer aan. Voetjes van de vloer, niks meer om vast te pakken, geen enkele mogelijkheid om mijn val te breken. Ik voelde mijn hoofd tegen de deur slaan, een halve seconde later landde ik op mijn linkerzij.
Het was gebeurd.
Ik bleef bewegingloos liggen.
Niks aan de hand, wist ik meteen. De klap stelde niets voor. Geen open wonden, geen kneuzingen, geen hersenschudding.
Ik begon te kreunen, zoals ik me voorstelde dat Michael Caine het zou aanbevelen in een masterclass. Kreun alsof je probeert het te onderdrukken. Kreun tegen wil en dank.
Ik richtte me op en liet me weer zakken. Had ik nog wel gevoel in mijn linkerarm? Ik pakte hem beet met mijn rechterhand. Slingerde hem heen en weer, sloeg er op. Hij tintelde, maar ik liet hem bungelen als een lappenpoppenarm.
Nog een klein dapper kreuntje als slotakkoord.
De voorstelling was voorbij, het eenkoppig publiek heeft genoten.

woensdag, februari 13, 2008

Van die dingen...

Ik was net even in de keuken. Ik keek naar de koffiemolen, er lagen wat gespilde koffieboontjes naast. Die boontjes zagen er lekker uit. Diepbruin, glimmend. Ik had zin om ze op te eten, maar wist dat het tegen zou vallen. Nee, dat kan niet, je kunt niet weten dat iets tegenvalt. Anyway, ik wist dat ze niet lekker zouden zijn. En opeens begreep ik waarom er chocolaatjes bestaan in de vorm van koffiebonen. Die uitnodigende vorm en kleur moesten uitgebreid worden met een lekkere smaak. Toch vind ik chocolade koffieboontjes niet overdreven lekker, ook al ben ik dol op chocolade.

donderdag, februari 07, 2008

Astrid, we komen eraan!

Alsof de bonnyblog ook in Hilversum wordt gelezen, lag er gistermiddag een enveloppe van de VARA op de mat: een uitnodiging van H.J. Sonderman (afdeling amusement) voor de selectiedag van "Twee voor Twaalf".
Vreemd genoeg geen woord over mevrouw Pinksterbloem, het opzoekwonder uit Eelde dat ons duo zou moeten completeren. Mevrouw Pinksterbloem, bent u ook uitgenodigd? Ik ga er maar van uit, hoe moet het anders met 'waar kennen jullie elkaar van'? (van voetbal en van vroeger).
De selectie houdt in: een schriftelijke test, gevolgd door een kort gesprek. Hopelijk kunnen we normaal genoeg doen. Het is van groot belang dat we de uitzending halen, want ik verheug me zo op: "Ah Astrid, laat mevrouw Pinksterbloem toch lekker zoeken, haar vrouw neemt het op met de harddiskrecorder." Want opzoeken zal ze, zo veel staat nu al vast. Alle bloemen, vogels, vissen, mineralen, keukenkruiden, architecten, operettes en ga zo maar door.
Op mijn gelegenheidsblog zal ik verslag doen van onze voorbereidingen op de selectiedag. Tips (daar achter te laten) zijn van harte welkom.

maandag, februari 04, 2008

Prettige dag nog, Bonny

Wij kenden elkaar van... ach waar kent men elkaar van. Ik ken de mensen van voetbal of van vroeger. Flip kende ik van beide, dat kan natuurlijk ook. We kwamen elkaar tegen in een meubelzaak waar ik rondstruinde in afwachting van beter weer.
'Hoi Flip', groette ik, zijn naam met veel genoegen articulerend.
'Hoi.' zei Flip.
'Bonny', vulde ik aan.
'Sorry?
'Hoi Bonny', probeerde ik te verduidelijken, met weinig resultaat.
'Staat je goed die bank', zei Flip.
Ik zat op een knalgele bank. Met mijn natte broek en jas was ik op de eerste de beste tweezits neergeploft.
'Ga je een bank kopen?' vroeg hij.
'Nee, ik ben aan het wandelen.'
Flip stond jongevaderig achter een mooie ouderwetse kinderwagen met dunne witte bandjes. Zo zie je ze nog maar zelden, dacht ik nostalgisch.
'Staat je goed die kinderwagen. Ben je ook aan het wandelen?'
'Nee, ik ga een bank kopen.'
'Nou dan zijn we rond. Prettige dag nog, Flip.'
'Dank je, jij ook.'
'Bonny.'
'Sorry?'
'Prettige dag nog, Bonny.'

vrijdag, februari 01, 2008

Beste Astrid

Het is hoog tijd dat iemand er wat van zegt. Ik had gehoopt dat het een keer in een uitzending zou gebeuren, maar ik wacht al zo lang en ik houd het niet meer uit. Misschien ben ik depressief of melancholiek in de depressieve zin van het woord, maar ik denk het niet, zo heb ik vandaag een paar keer hartelijk gelachen, slaap ik goed en is er niks mis met mijn eetlust. Het is niet het leven dat ik moe ben, maar deze zin:

Als je wacht met zoeken, kun je nog even meekijken naar een filmpje gemaakt door de studenten van de HKU

Je weet toch inmiddels wel hoe lang sommige mensen nodig hebben om de hoofdstad van Bahrein te vinden (Manamah)? Gun ze die tijd. Of hoop je soms dat ze in tijdnood komen? Kick je erop ze bij het woordraden op te jutten, ze aan te sporen tot het kopen van meer letters omdat je toch zelf ook altijd een beetje zenuwachtig wordt?
En dan de filmpjes in kwestie, waarin van alles in van alles verandert, wegvaart, wegvliegt, wegrijdt, in ieder geval in beweging komt, letters poepend in een roze zee met nepgolven... Houd toch op, ik zou er het knippen van mijn teennagels nog niet voor uit willen stellen.
En als het voorgaande je niet overtuigt: die mensen, Astrid, die kandidaten nemen het op met hun harddiskrecorder. Mochten ze bang zijn iets gemist te hebben, kunnen ze thuis in alle rust met vrienden, familie of alleen, zonder de stress van de tikkende klok en de draaiende camera's tot in den treure genieten van het gefröbel van de HKU.
Kortom, laat ze lekker zoeken.
Zo, dat is eruit.
Normaal schrijf ik nooit dit soort brieven, maar tjonge, het lucht wel op zeg.

vr gr
Mvr Dr, Gr